2024, Türkiye’deki kısa film üretimi açısından zengin ve verimli bir yıldı. Cem Demirer’in Noksan&nbsp;filminin dünya prömiyeri Cannes Film Festivali’nde, Cansu Baydar’ın Neredeyse Kesinlikle Yanlış&nbsp;filminin dünya prömiyeri Venedik Film Festivali’nde yapıldı. Noksan,&nbsp;Saraybosna Film Festivali’nin Uluslararası Kısa Film Yarışması’nda En İyi Film seçildi.<img src="https://images.aposto.com/2024/11/4/1734021214714.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.33" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Noksan | Kaynak: MUBITürkiye’deki kısa film festivallerinde ve film festivallerinin kısa film yarışmalarında büyük ödüllere uzanan filmler ise şunlar oldu:<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">21. Akbank Kısa Film Festivali:&nbsp;Evcil</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">43. İstanbul Film Festivali:&nbsp;Eksi Bir</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">3. Kaş Kısa Film Festivali:&nbsp;Eksi Bir</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">31. Adana Altın Koza Film Festivali:&nbsp;Her Gün Biraz Daha Kolay</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">61. Antalya Altın Portakal Film Festivali:&nbsp;Neredeyse Kesinlikle Yanlış</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">35. Ankara Film Festivali:&nbsp;Morî</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">25. İzmir Kısa Film Festivali:&nbsp;Neredeyse Kesinlike Yanlış</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">1. Denizli Kısa Film Festivali:&nbsp;Aç Karnına Çıkmayalım</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">11. Uşak Kısa Film Festivali,&nbsp;20 Aralık’a kadar devam ediyor.</li></ul><img src="https://images.aposto.com/2024/11/4/1734021154756.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.60" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Eksi Bir | Kaynak: İKSV <h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Yılın öne çıkan kısa filmleri:</h3><ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Aç Karnına Çıkmayalım&nbsp;(Yön: Yiğit Hepsev)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Dank (Yön: Tuvana Simin Günay)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Dilan Hakkında Konuşmalıyız (Yön: Umut Şilan Oğurlu)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Eksi Bir (Yön: Ömer Ferhat Özmen)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Her Gün Biraz Daha Kolay (Yön: Çağıl Bocut)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Kaçanlar (Yön: Deniz Cengiz)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Merhaba Anne, Benim, Lou Lou (Yön: Atakan Yılmaz)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Morî (Yön: Yakup Tekintangaç)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Mükemmel (Yön: Ece Dizdar)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Neredeyse Kesinlikle Yanlış&nbsp;(Yön: Cansu Baydar)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Noksan (Yön: Cem Demirer)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Onun Kalesinde (Yön: Yasemin Demirci)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Sonunda (Yön: Resmiye Emir)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Tarihte Yaşanmamış Olaylar /&nbsp;Serpêhatiyên Neqewimî (Yön: Ramazan Kılıç)</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Zarafet ve Şiddet Arasında (Yön: Şirin Bahar Demirel) </li></ul>

Duende

2024 yılında festivallerde ödül kazanan kısa filmler ve yılın öne çıkan 15 kısa filmi.

Yılın öne çıkanları: Kısa Filmler

<h1 fr-original-style="" style="font-size: 2em; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2024/11/5/1734100585431.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.51" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></h1><h1 fr-original-style="" style="font-size: 2em; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Türkiye'de kısa film çekmek: Yönetmenlerle bir yuvarlak masa</h1>Türkiye’de kısa film üretimi son yıllarda ekonomik ve sektörel zorluklar artmasına rağmen zenginleşiyor. 2024 sinema yılı da, çoğunlukla “öğrenci filmi” ya da “amatör film” gibi bir algının kurbanı olan kısa filmlerin hiç de amatör ya da değersiz olmadığını hatırlatan başarılı işlerle doluydu. Cansu Baydar, Yiğit Hepsev, Umut Şilan Oğurlu ve Atakan Yılmaz ile Türkiye’de kısa film üretmek üzerine bir sohbet.Söyleşi: Emre EminoğluYılın öne çıkan kısa filmlerinden,&nbsp;bir eve dönüş hikayesini bilimkurgu öğelerle zenginleştiren Aç Karnına Çıkmayalım,&nbsp;bir şey üretememekten yakınan 20’lerindeki bir genç kadının yaşamını mockumentary&nbsp;stiliyle ele alan Dilan Hakkında Konuşmalıyız,&nbsp;annesinin ölüm haberiyle evine dönmek zorunda kalan drag queen&nbsp;Lou Lou’nun hikayesi&nbsp;Merhaba Anne, Benim, Lou Lou&nbsp;ve&nbsp;göçmenlere yönelik önyargılar karşısında dimdik duran bir genç kadını merkezine alan Neredeyse Kesinlikle Yanlış’ın yönetmenlerini bir masaya topladım. Hem filmleri hem Türkiye’de kısa film yapmanın zorlukları üzerine sohbet ettik.<img src="https://images.aposto.com/2024/11/5/1734101052060.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.25" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Her birinize filmlerinizin çıkış noktasını, her şeyi ateşleyen o fikrin ne olduğunu sorarak başlamak istiyorum. Bir de bazılarında bu çok daha bariz olsa da (örneğin rahatlıkla “Şilan Hakkında Konuşmalıyız” diyebileceğimizi düşünüyorum) filmlerinizdeki, hikayelerinizdeki kişisel yanları merak ediyorum.Cansu Baydar:&nbsp;Benim için ilk başta bir karakterim vardı. Neredeyse Kesinlikle Yanlış&nbsp;bir abla-kardeş hikayesi, ilk başta bu bir anne-çocuk hikayesiydi. Göçmenlik ve savaş konularıyla uzun zamandır ilgileniyorum. Trakya’nın geneli gibi benim ailem de göçmen bir aile. Tüm Trakya göçmen, çevremdeki herkes göçmen. Babaannem mübadele zamanı değil, daha sonrasında gelmiş. 2. Dünya Savaşı sonrasında Yunanistan İç Savaşı sırasında. Onun çocukluğumuzda anlattığı hikayeler, hep bir yeri terk etmek, bırakmak, oradan gelmek ve bundaki sınıfsallık beni hep düşündürürdü.19 yaşımdayken Berlin’de, yine mültecilerle ilgili bir kısa belgesel yapmıştım. Sonra da bir kısa film yazmaya karar verdiğimde bu hikayeyi yazmaya başladım. Bu bir abla-kardeş hikayesi, İstanbul’a Suriye’den gelmişler ve burada ayakta durmaya çalışıyorlar. Onları toplumsal olarak sıkıştırdığımız bir çerçeve içerisinde göstermek değil de gerçekten karakterlerin kendisine bakmak istedim. Bunu yaparken de aslında kendimden, arkadaşlarımdan, babaannemden beslendim. İznik’te, Berkun Oya’nın Cici setindeyken yazmaya başladım. Set bittiğinde birikimimle Berlin’e gittim. Turist vizesi alıp 3 ay orada kaldım. Amacım buradan taşınabilir miyim sorusunun cevabını aramak, okullara, sanatçı vizesi gibi ihtimallere bakmaktı. Bunları araştırırken de bu hikayeyi yazmaya devam ettim. Gitmek, kalmak, yeryüzü, gökyüzü gibi temaları oradan alıp getirdim.Yiğit Hepsev:&nbsp;Benim için Aç Karnına Çıkmayalım’ın çıkış noktası aile meselesi. Aile biraz çalışmayan, zoraki bir mekanizma gibi. Ailede nasıl bir yapı olduğunu, bu yapının dayanıklılığını zorlamak istedim aslında. Bir aile portresi anlatalım değil de, kafam hep fantastiğe ve bilimkurguya doğru gittiği için böyle bir vaka alayım, bu aileyi bir zorlayalım dedim. En zor durumda bile (artık dünyanın sonu gelmiş) aile bir şekilde birbirlerinin ayağına dolanır gibi geliyordu. Bunların etrafında dolaştım ben de. Nasıl bir aile olmalı, bunlar nerede olmalı, neyle karşılaşmalı… Bunun bilimkurgu tarafına değil de çekirdek aileye odaklanalım, orada kalalım, dışarıda ne olduğunu bilmeyelim istedim. İşin bilimkurgu tarafı metaforik olsun. Sanki onların yanında taşıdığı bir felaket o. Nereye giderlerse onlarla gelecek gibi.<img src="https://images.aposto.com/2024/11/5/1734101110519.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.25" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Umut Şilan Oğurlu:&nbsp;Benim zaten… (Herkes gülüyor.) Dilan Hakkında Konuşmalıyız&nbsp;herkese kendi hayatımı ifşa etme yöntemim gibi. Tüm söyleşilerde, festivallerde bana Dilan diyorlar ve ben hiçbir şekilde düzeltmiyorum çünkü evet, ben Dilan’ım. Bu film tamamen kendi yaşadığım hayattan ve kendi çevresel gerçekliklerimden ortaya çıkan bir şeydi. Ama yazarken şöyle bir zorluk yaşadım: Kendi hayatına bu kadar hâkimken dışarıdan bakmak aslında çok büyük bir zorlayıcıymış. Hep derler ya, böyle film sayfalarında, siyah beyaz görsellerle, ilham verici sözler olarak paylaşırlar: “En iyi bildiğin şeyi yaz, oradan başla!”, “Kişisel olan en yaratıcı olandır!” gibi…&nbsp;Evet, biraz öyle ama kendi yaşamımı değerlendirirken klişelere düştüğümü fark ettim. Proje danışmanımız Ceren Ercan senaryo taslağını gördüğünde şöyle dedi: “Tamam, bu zeki bir senaryo. Zekice espriler var ama kız zeki değil. Espriler, şakalar ondan çıkmıyor. Kızı neden zeki yapmıyorsun? Neden korkuyorsun bundan? Neden illa böyle göstermek istiyorsun onu?”&nbsp;O anda bir aydınlanma yaşadım. Yaşarken de kendimi ne kadar geri çektiğimi fark ettim. Kendime olan güvensizliğim karaktere de yansımış, karaktere de güvenmemişim. Bunları düşünerek biraz daha biçimlendirdim yaşadığım şeyleri. Ama tabii ki çok büyük bir kısmı benim birebir yaşadıklarım üzerinden ortaya çıktı.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/11/5/1734101163598.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.25" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Atakan Yılmaz:&nbsp;Merhaba Anne, Benim, Lou Lou&nbsp;hep problem ettiğim, üzerine düşündüğüm, algılamaya çalıştığım şeyler üzerine bir film. İnanç muhakemesi, aile, erkeklik performansı… Bir kentsel dönüşüm bölgesinde doğup büyüdüm ben, bir memur ailesinin çocuğuyum. O ortamda sürekli bir erkeklik rolü yapma durumu içinde kalıyorsun. Sokağa çıktığında başka, eve gittiğinde bambaşka bir dünyayla karşılaşıyorsun. Evde sana tam aksi bir bakış açısıyla yaklaşılırken, sokağa çıktığında bir rol yapmak zorundasın. Artık bir yerden sonra bu o kadar çok üzerime yapışmıştı ki… Düşünce biçimi, yaşama biçimi, hayata karşı aldığım tavır vs. hayatımı etkileyen bir şey haline dönüştü. Aileden uzaklaştığın, başka bir hareket alanını keşfettiğin anda da bambaşka bir dünyanın içine düşüyorsun. Kısacası aile de inanç da hep tartışmak istediğim mevzulardı ve hepsinin birleşeceği bir şey arıyordum. Kendi sinema bakış açım geliştikçe kısa film yapmanın birazcık da politik bir altyapısı olması gerekliliğine inanmaya başladım. Mevcut sistem içerisinde bunun işlevsel bir araç olduğuna inandım ya da inandırdım kendimi. İktidarın görünür olmasından sakınca duyduğu, azınlıklara, ötekilere bizim hiç görmek istemediği dünyamıza ait bir film yapmak istedim. Aslında baktığında bu politik bir film değil, sadece kuir bir karakteri var. Bunu heteronormatif yapılar içerisinde işlemiş olsam sıradan bir aile hikayesi. İnanç ortadan kalktığında, kendi şahsi bağlarımızı ortaya çıkardığımızda, sevgi ortaya çıktığında ne olabileceğini tartışıyor. <p contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-wrapper fr-deletable" fr-original-style="text-align:center" style="text-align: center; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><a bgcolor="#e06535" color="#000000" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#e06535 !important;color:#090909 !important" href="https://aposto.com/s/turkiyede-kisa-film-cekmek-yonetmenlerle-bir-yuvarlak-masa?a=customButton" rel="noreferrer" style="background-color: rgb(224, 101, 53) !important; color: rgb(9, 9, 9) !important; text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">SÖYLEŞİNİN DEVAMI</a>

Türkiye’de kısa film üretimi son yıllarda ekonomik ve sektörel zorluklar artmasına rağmen zenginleşiyor. 2024 sinema yılı da, çoğunlukla “öğrenci filmi” ya da “amatör film” gibi bir algının kurbanı olan kısa filmlerin hiç de amatör ya da değersiz olmadığını hatırlatan başarılı işlerle doluydu. Cansu Baydar, Yiğit Hepsev, Umut Şilan Oğurlu ve Atakan Yılmaz ile Türkiye’de kısa film üretmek üzerine bir sohbet.

Türkiye'de kısa film çekmek: Yönetmenlerle bir yuvarlak masa

14 yıldır düzenlenen Suç ve Ceza Film Festivali, ne yazık ki İstanbul’daki diğer film festivallerinin gölgesinde kalıyor. Oysa diğer festivallerden aşağı kalır yanı olmayan, hatta birçoğunun seçkisinden daha iyi, az ama öz, tematik bir seçki sunuyorlar. Açıkçası ben de festivali birkaç yıl önce, anca 1-2 filme vakit ayırarak takip etmeye başladım. Son üç yıldır seçkiyi daha detaylı inceleyebiliyor, haftamın büyük kısmını festivale ve gösterimlerine ayırıyorum. Kurak Günler’i İstanbul’da ilk kez Suç ve Ceza Film Festivali’nde izleme, Oscar adayı İrlanda filmi The Quiet Girl’ü ve Oscar ödüllü 20 Days in Mariupol&nbsp;belgeselini festivalde izleme fırsatı buldum; geçen yılın en iyi filmlerinden olduğunu düşündüğüm Le Paradis&nbsp;ile Suç ve Ceza Film Festivali’nde tanıştım. Bu yıl da festivalde 7 uzun, 5 kısa metrajlı film izledim.Gürcistan’ın Oscar adayı The Antique / Antikvariati&nbsp;(yön. Russudan Glurjidze)&nbsp;Putin karşıtlığı ve karakter yaratımıyla, Birleşik Krallık’ın Oscar adayı seçtiği Hindistan filmi Santosh&nbsp;(yön. Sandhya Suri) ise çarpıcı konusu ve yardımcı oyuncularından Sunita Rajwar’ın performansıyla dikkatimi çekti. Senaristleri arasında Cafer Penahi’nin yer aldığı The Witness / Shahed&nbsp;(yön. Nader Saeivar) ise didaktikliği ve düşük temposuyla benim için büyük bir hayalkırıklığıydı. Kısa filmler arasında ise Cansu Baydar’ın kısa süre önce Antalya ve İzmir’deki festivallerde En İyi Film seçilen filmi Neredeyse Kesinlikle Yanlış&nbsp;öne çıkıyordu.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1732873043871.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.34" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">My Stolen Planet | Kaynak: Suç ve Ceza Film Festivali<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Festivalden öneriler</h3>My Stolen Planet&nbsp;(yön. Ferahnaz Şerifi)Festivalin Altın Terazi Uzun Metraj Film Yarışması’nda En İyi Film seçilen My Stolen Planet,&nbsp;İran İslam devrimiyle aynı yılda doğan yönetmeni Ferahnaz Şerifi’nin kişisel deneyimlerinden yola çıkarak İran’da kadınların örtünme zorunluluğunun kısa bir tarihini anlatıyor. 2022’de Mahsa Amini’nin katledilmesinin ardından alevlenen protestolar güncelliğini korurken, film kadınların zorunlu örtünmeye karşı mücadelesini ve bu zorunluluğun yaşamlarındaki etkilerini&nbsp;arşivin, hafızanın ve tanıklığın gücünü kullanarak aktarıyor. Doğumundan beri dışarıda ve evde farklı bir gezegendeymişçesine yaşadığını ifade eden yönetmen, kendi gezegeninin ve bu gezegendeki kişisel tarihi fotoğraf ve videolarla kayıt altına alarak bu filmi mümkün kılmış. Şerifi ödülünü “Bu ödülün sadece benim çalışmalarımı değil, aynı zamanda özgürlük ve adalet için mücadele eden herkesi, özellikle de tüm kadınları ve tabii ki İranlı kadınları onurlandırdığını belirtmeliyim.” sözleriyle kabul etti.<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1732873083423.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.79" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Black Box Diaries | Kaynak: Suç ve Ceza Film Festivali Black Box Diaries&nbsp;(yön. Shiori Itō)Festivalin 4. Kuvvet Direniyor bölümünde gösterilen belgesel, Shiori Itō’nun hem haberci hem bir tecavüz kurbanı olarak beş yıllık mücadelesinin güncesini tutuyor. #MeToo hareketinin Japonya’daki öncüsü Itō, dönemin başbakanı Abe’ye yakınlığıyla dikkat çeken ve politikacının biyografisini kaleme alan gazeteci Yamaguchi tarafından tecavüze uğradıktan sonra yaklaşık 6 yıl süren mücadelesinin her adımını, akıllı telefonu ve kayıt cihazında biriktirdikleri aracılığıyla aktarıyor. Belgesel, ifşanın ve travmayı dillendirmenin ne kadar zor olduğunu, dahası insanları söylediklerine inandırmanın zorluğunu her dakikasında hissettiriyor. Itō, kendi travmasına ve davasına bir gazeteci olarak yaklaşmış olmanın onu güçlendirdiğini söylüyor. Çoğu zaman yaşadıklarına ve hak mücadelesine bir gazeteci gözüyle yaklaşmaya çalışan Itō’nun bunda zorlandığı anlara tanık olmaksa filmin etkisini de, düzene olan öfkeyi de katbekat artırıyor.<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1732873099705.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.34" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Wild Diamond | Kaynak: Suç ve Ceza Film FestivaliWild Diamond&nbsp;/ Diamant brut&nbsp;(yön. Agathe Riedinger)Festivalin Adalet Terazisi bölümünde, bu ilk uzun metrajlı filmiyle Cannes’da yarışma bölümüne seçilen Agathe Riedinger’in Wild Diamond filmi de vardı. Yönetmen, yoksul ile zengin arasındaki uçurumun arttığı, insan bedeninin ve sosyal medya ününün bir yatırıma dönüştüğü günümüzde yoksul bir genç kadının hissedebileceklerini çok iyi kavramış ve beyazperdeye taşımış. Film, sosyal medyada daha çok takipçi elde edebilmek ve nihayetinde bir reality&nbsp;yarışma&nbsp;programına seçilebilmek için kendini bilinçli olarak bir arzu nesnesine dönüştürmeye çalışan Liane’ın çırpınışlarını konu alıyor. Yeni keşif, genç oyuncularının performanslarının etkisi bir yana, sosyal medya çağını en iyi şekilde tanımlayan filmlerden olduğunu düşündüm.<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1732873128552.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.56" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Souleymane’s Story | Kaynak: Suç ve Ceza Film FestivaliSouleymane’s Story /&nbsp;L’histoire de Souleymane (yön. Boris Lojkine)Festivalin Altın Terazi Uzun Metraj Film Yarışması’nda Jüri Özel Ödülü’ne layık görülen Souleymane’s Story,&nbsp;iltica talebi kabul edilene kadar kaçak yollardan kuryelik yapan Afrikalı göçmenlerin hikayesini Gineli Souleymane üzerinden işliyor. Göçmen olduğu için emeği kolayca sömürülen Souleymane, kendi hikayesinin yetersiz bulunacağına emin olduğu için mülakatında yalan söylemek zorunda kalıyor. Onun Paris sokaklarında soluk soluğa pedal çevirerek, metrodan metroya koşturarak geçirdiği iki günü, birçoklarının kabusunu yansıtıyor. Cannes Film Festivali’nin Belirli Bir Bakış bölümünde En İyi Erkek Oyuncu ödülüne layık görülen Abou Sangare, olağanüstü bir performansla filmi tek başına sırtlıyor. Avrupa Film Ödülleri’nde En İyi Ses ödülüne layık görülmesi de boşa değil; müzik kullanmayı tercih etmeyen film, metropolün seslerini çaresizliğe büyütmek için kullanan ses tasarımı oldukça etkileyici. Festivalin filmin açıklamasına düştüğü not ise yürek burkuyor: “Kendisi de bir göçmen olan ve Amiens’de tamircilik yapan [başrol oyuncusu] Sangare’nin oturum izni talebi festivalden hemen önce reddedildi.”<img src="https://images.aposto.com/2024/10/5/1732875088963.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.51" width="550" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Ghost Trail | Kaynak: Suç ve Ceza Film Festivali<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Festivalin ödülleri</h3>14. Suç ve Ceza Film Festivali dün geceki ödül töreniyle sona erdi:Altın Terazi Uzun Metraj Film Yarışması En İyi Film:&nbsp;My Stolen Planet (yön. Ferahnaz Şerifi) Jüri Özel Ödülü:&nbsp;The Story of Souleymane (yön. Boris Lojkin) Mansiyon: Ceviz Yaprakları Sarardığında (yön. Mehmet Ali Konar) SİYAD Ödülü:&nbsp;Ghost Trail (yön. Jonathan Millet) Öğrenci Jürisi Ödülü: Ghost Trail Seyirci Ödülü:&nbsp;Ceviz Yaprakları SarardığındaAltın Terazi Kısa Metraj Film Yarışması En İyi Film:&nbsp;Amarela (yön. André Hayato Saito)

14. Suç ve Ceza Film Festivali’nden, Altın Terazi ödülünü kazanan “My Stolen Planet” dahil 4 film önerisi.

Suç ve Ceza Film Festivali’nden 4 film önerisi

🎬 Neredeyse Kesinlikle Yanlış, Bakü Uluslararası Film Festivali’nde En İyi Kısa Film seçildi.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Nedir?&nbsp;Cansu Baydar’ın yazıp yönettiği film, Suriye’deki savaştan kaçarak İstanbul’a göçen Hanna ile küçük kardeşi Nader’in hikâyesini anlatıyor.</li></ul>

Aposto Gündem

<img src="https://images.aposto.com/2024/6/6/1720866986831.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" alt="Neredeyse Kesinlikle Yanlış" ratio="1.79" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Neredeyse Kesinlikle Yanlış🎬 28 Ağustos - 7 Eylül tarihleri arasında düzenlenecek&nbsp;81. Venedik Uluslararası Film Festivali jürisi açıklandı. Ekibe oyuncu Isabelle Huppert başkanlık edecek.<ul fr-original-style="padding-inline-start: 20px;" style="padding-inline-start: 20px; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Jüri üyeleri:&nbsp;Huppert’e yönetmenler James Gray, Agnieszka Holland, Kleber Mendonça Filho, Abderrahmane Sissako, Giuseppe Tornatore ve Julia von Heinz ile oyuncu Zhang Ziyi eşlik edecek.</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Öte yandan: Cansu Baydar’ın yazıp yönettiği kısa film Neredeyse Kesinlikle Yanlış, dünya prömiyerini yapacağı festivalin Orizzonti (Ufuklar) bölümünde yarışacak.</li></ul>

Cansu Baydar ile ilgili hikayeler